چرا در حالی باید تسلیم دستورات الهی باشیم

خدا را شکر.

اول از همه:

توجه پرسشگر عزیز را به اهمیت استفاده از کلمات خوب جلب می کنم، زیرا کلمات الگویی برای معانی هستند.

بهتر بود به جای کلمه امانت کور که دارای معانی و فضای خاص خود است و با مقام تسلیم سازگاری دارد، از کلمه توکل یا خضوع یا حسن ظن به خدا و به عنوان این الفاظ شرعی که دارای معانی صحیح است استفاده می شد. ایمان و اعتماد ندارد.

در غیر این صورت، بله، مسلم است، امام نابینا نیست، اما یقین دارد که همه خوبی ها در دست خداست و بدی ها از او سرچشمه نمی گیرد و کلید همه خوبی ها، رعایت آن است. شریعت او و پیروی از دستورات او و دوری از آنچه نهی کرده است.

ثانیا:

امام طحاوی – رحمه الله – می فرماید: مراحل اسلام [شخص] جز بر پشت خضوع و خضوع برقرار می شود (شرح الطحاویه: 1/231).

شيخ برك در تفسير تهويه (128) مي گويد: «اسلام عبد مستقر نمي شود و به آرامش نمي رسد مگر اينكه اين مرحله بر اساس تسليم باشد». حس تسلیم و تسلیم به هم نزدیک هستند. خداوند متعال می فرماید:

و هر کس روی خود را به سوی خدا بازگرداند و او بخشنده است، بر ستون امانت گم شده است (لقمان/22).

(و هر کس در حال انجام کار نیک تسلیم خدا شود، قطعاً به ریسمان محکمتری چنگ زده است).

اسلام به معنای تسلیم و تسلیم است و لازمه آن عدم استدلال است، زیرا مجادله تسلیم نشده است…

تسلیم یک اصل مهم است و اگر آن را دین اصلی قرار دهید ایمان به خدا و پیامبرش و کتابش است.

ايمان به خدا دلالت بر اين دارد كه او پروردگار حق است و هيچ كس جز او سزاوار پرستش نيست و او مولاي همه و مالك همه است و او را كامل و مبرا از هر قصور توصيف كرده اند. پس در خلقت و شرع و سرنوشت او ظلم و بیهودگی نیست، بلکه در همه اینها حکیم است.

اگر شما این را به واقعیت تبدیل کنید، پس همه چیز در مورد خداوند متعال و پیامبرش – صلی الله علیه و آله – باید بر اساس تسلیم باشد. زیرا ایرادات و استدلال ها تنها به دلیل ضعف ایمان به عدالت و حکمت خداوند مطرح می شود.

هر چیزی که خلاف حقیقت باشد باطل است; گاهی این ایراد آشکار و خام است، مانند کافران یا کسانی که ایمانشان رو به زوال است. به اعتراض می ایستند و با قانون و تقدیر خدا مخالفت می کنند و گاهی علناً نمی گویند اما آن اعتراض را در دل دارند.

اما بر مسلمان واجب است ایراداتی را که به دلش می آید یا از زبان شیاطین یا جاهلان می شنود با این اعتقاد که خداوند داور عدل و حکیم و عالم است برطرف کند.

مقصود از این نیست که شرع مخالف عقل است; در مقابل عقل مستقیماً مخالف انتقال صحیح نیست، بلکه عقل در برابر انتقال قدرت و حدود خود را دارد، پس عقل بشری ممکن نیست همه چیز را بفهمد و بدان احاطه پیدا کند، بلکه حدودی دارد که در همین جا متوقف می شود; زیرا انسان کامل نیست و نمی توان به همه سؤالات پاسخ داد و ناگزیر باید بگوید: الله اعلم و خود خدا حکیم و عالم است.

وقتی انسان به مقام تسلیم رسید خیلی راحت می شود.

و اگر ایرادی بشنود باید با دلیل و برهان پاسخ دهد و پس بگیرد. و اگر به خاطر عدم علم نتوانست آن را با این اصل [یعنی ترک] از خود دور کند و بگوید: من به خدا و پیامبرش ایمان دارم که شیطان دلها را وسوسه می کند.

ثالثا:

اما معنایی که شما از این آیه فهمیدید صحیح است و تعدادی از مفسران اشاره کرده اند که موسی (علیه السلام) معتقد است که خداوند به او دستور داده که عصا را ترک کند. از وهاب منقول است که «خداوند به او فرمود: ای موسی او را دور بریز، پس موسی گمان کرد که او را رها کن. پس افکند چون ترکش کرد» (التفسیر الباسط: 382/14) و (تفسیر بغوی: 269/5).

و هر کس در راه خدا چیزی را ترک کند، خلأ آن را احساس نخواهد کرد.» (تفسیر قرطبی: 26/18).

شیخ سعدی – رحمه الله – می فرماید: «شکر و شکور از اسماء الله تعالی است که اعمال کوچک بندگانش را می پذیرد و به آنها اجر بزرگ می دهد». کسى که اگر بنده اى اوامر او را به جا آورد و او را اطاعت کرد، او را در راه یاری رساند و او را ستایش کرد و به عنوان پاداش در قلبش نور و ایمان و در بدنش نیرو و نشاط و در همه چیز برکت و رشد قرار داد. شرایط موفقیت بیشتر در اقدامات او.

پس از آن، پاداش کاملی را که برای آخرتش آماده کرده است، از پروردگارش می گیرد.

یکی از مظاهر شکرگزاری خداوند از بنده اش این است که اگر بنده ای برای خدا چیزی را رها کند، خداوند به او بهتر می دهد و هر کس از وجب به او نزدیک شود، خداوند یک قدم به او نزدیک می شود و هر قدم به یک دست به او نزدیک می شود، خداوند به اندازه دو دست به او نزدیک می شود و هر کس آرام به او نزدیک شود، خداوند دوان دوان به سوی او می آید و هر که با خدا معامله کند، چند برابر پیروز می شود.

اگر چه پروردگار ما سپاسگزار است، اما از کسانی که به نیت و ایمان و تقوایشان سزاوار پاداش کامل هستند آگاه است و آنها را از نالایقان متمایز می کند. او از اعمال بندگان خود آگاه است، پس آنها را ضایع نمی کند، اما آنها نیکی های خود را نزد او بهتر از آنچه بوده اند، می یابند، که همه به نیت آنهاست، که عالم حکیم از آن آگاه است.» -سعدی: 76).

چهارم:

این آیه یک مفهوم کاربردی نیز دارد که در مورد دستورات خدا و پیامبر اکرم (ص) برای مؤمن بسیار مفید است و آن عبارت است از: سرعت در اجابت امر و عدم تنبلی یا سستی و نادیده گرفتن. دستورات آنها

مانند زمانی که خداوند متعال فرمود: «فلقهها» (پس آن را دور انداخت) و «ف» در «فلقهها» نشانه تعقیب است، یعنی بلافاصله بعد از دستور آن را انجام دهید، یعنی موسی فوراً آن را انجام داد و قرار داد. دستور پروردگار بر گردن او و عصایی که به او سود می رساند آنجا بود و به آن نیاز داشت و بلافاصله پس از شنیدن سخنان پروردگار جهانیان آن را دور انداخت.

کار مسلمان نیز باید پیش از دستور پروردگارش چنین باشد. خداوند متعال می فرماید:

و اگر خدا و رسولش مقرر می داشتند که بهترین فرمانشان برای آنها باشد و هر کس خدا و رسول خدا را نافرمانی کند گمراه شود، چه می شود مؤمن یا کافر (قسمت 36)

(و هیچ مرد و زن مؤمنی نباید احساس کند که هر گاه خدا و پیامبرش به امری فرمان دهند، در کارشان اختیاری است و هر کس خدا و پیامبرش را نافرمانی کند، برای همیشه گمراه شده است).

توصیه ما این است که افکاری را که در مورد آیات قرآن به ذهن متبادر می شود با سخنان علما در تفسیر این آیه و تفاسیر در دسترس مانند خلاصه التفسیر منتشر شده توسط مرکز تفسیر یا الف. تفسیر المسیر چاپ وزارت وقت و یکی از مهمترین آنها تفسیر شیخ سعدی است. رحمه الله را بخوانید (در ایران با عنوان تفسیر راستین ترجمه و چاپ شده است). این امر کمک شایانی به تفکر در معنای آیات و نکاتی که از آیات می توان استنباط کرد، خواهد بود.

فقط خدا میدونه

سخنرانی حجت الاسلام والمسلمین عالی با موضوع “تسلیم بودن در برابر مقدرات الهی”، کربلای معلی، سال 1397

از امام صادق (علیه السلام) پرسیدند: نشانه مؤمن چیست؟ فرمود: نشانه مؤمن این است که تسلیم خدا و اوامر خدا باشد و در شادی و بدی به احکام خدا راضی باشد. شیطان خدا را به عنوان خالق پذیرفت، اما هنگامی که خداوند دستور به سجده داد، امتناع کرد و فرمان خدا را اطاعت نکرد. برخی نیز همین ویژگی های شیطان را دارند و زیر بار تکلیف نمی نشینند و این فرهنگ سکولار جهانی است که امروز در دنیا حاکم است و ارتباط با خدا را یک رابطه شخصی می داند و خدا و دین را نمی پذیرد. در حوزه اجتماعی وارد سیاست و زندگی شوید.

برخی دیگر کسانی هستند که خداوند را خالق می پذیرند و او را هم در عالم تکوین و هم در عالم تشریع مدیر می دانند; اما گاهی با خدا درگیر می شوند و مدیریت خدا را ظالمانه و ناعادلانه می بینند و آن را نمی پسندند; در حالی که روحیه دینداری تسلیم محض در برابر خداوند است.

دسته دیگر کسانی هستند که خدا را دانای کل می دانند; هم در عالم خلقت که تقدیر از آن خداست و هم در عالم تشریع که احکام از آن خداست و هیچ جا با خدا خللی نمی کنند و از مدیریت او راضی هستند.

اگر به پنج صفت خداوند ایمان داشته باشیم هرگز ناامید نخواهیم شد: اولاً معتقدیم خدایی که این جهان را آفریده به همه نیازهای ما می داند و دانای کل است. ثانیاً خداوند قدرت مطلق دارد و اگر بخواهد به چیزی لطف کند چیزی کم نمی کند. سوم، خداوند بی نهایت قدرتمند است و هیچ کس نمی تواند خدا را شکست دهد. چهارم، خیر و نیکی خداوند بی نهایت است. پنجم، رحمت خدا نیز بی نهایت است; پس اگر گاهی چیزی به ما نمی دهد، نشان می دهد که ما را دوست دارد; زیرا در زندگی اولیای الهی گرفتاری های فراوانی وجود دارد.

اگر به خدا نگاه کنیم، خدا را می بینیم. همه حوادث جهان تحت کنترل خداوند است و شانس و شانس بی معنی است. امام حسین (علیه السلام) وقتی از مدینه شروع به سفر کرد، فرمود: رضای خدا رضایت ماست. اباعبدالله علیه السلام کاملاً تسلیم خداوند شده است.